Monthly Archives: listopad 2009

Ach te relacje…

Posted by Adam on 25 listopada, 2009
Magia, Prywatne / No Comments

Istota problemu leży w dwóch miejscach: chwilowym zainteresowaniu i potrzebie naprawiania. Obie kwestie są sobie całkowicie przeciwne, chociaż odnoszą się do relacji pomiędzy ludźmi.. Da się je traktować jako dwie fazy procesu odzyskiwania utraconej znajomości. Do tego potrzebny jest stan wyjściowy, sytuacja która można nazwać „istnieniem pewnych relacji”. Bo nie da się naprawiać czegoś, czego w ogóle nie ma.

Chwilowe zainteresowanie nadaje człowiekowi status „znajomego z doskoku”. O takich osobach przypominamy sobie w szczególnych chwilach. Kiedy zaistnieją konkretne okoliczności. A bywa różnie: czasem potrzebujemy zrzucić na kogoś ciężar negatywnej energii, innym razem nie panujemy nad rozcieńczonymi myślami. Wtedy chwytamy za telefon, piszemy – niby sobie przypominamy. Ale już na drugi dzień znajdujemy wymówkę, łapiemy za podręczne wytłumaczenie i już wychodzimy z twarzą. Wracamy do stanu poprzedniego, traktując całe wydarzenie jako moment, mało ważną chwilę. Nie bierzemy pod uwagę tego jak czuje się druga osoba. Wydaje się nam, że wszystko jest w porządku bo przecież nikt nie zginął, nikomu głowy nie urwało. Jednak jest pewien gatunek tragedii, którego nie widać na zewnątrz. To najzwyklejsze poczucie odrzucenia i zapomnienia. Nie zawsze musi dotyczyć osoby, z którą jesteśmy blisko. Czasem chodzi tylko i wyłącznie o najzwyklejszą ludzką przyzwoitość. Jeżeli nie życzymy sobie czyjeś obecności i zainteresowania to powiedzmy szczerze. Nie ma sensu oszukiwać, tłumaczyć się przypadkami i innymi dziwnymi wydarzeniami. Trzeba się określić, wybrać rozwiązanie które wydaje się być najbardziej trafne. A najlepiej to porozmawiać i wyjaśnić całą sytuację. Nie pozostawiając żadnych pustych miejsc, w które może się wkraść niewłaściwa interpretacja.

Często takie zachowanie mylone jest z naprawianiem. W sytuacji kiedy jedna osoba cały czas ucieka od konfrontacji powinniśmy mówić o „próbie ustanowienia relacji”. Naprawiać da się tylko te rzeczy, które się zepsuły. Jeśli dwoje ludzi nie ma ze sobą absolutnie nic wspólnego, albo jedna ze stron stara się wyprzeć takie rzeczy to nie ma czego zbierać. Raczej trzeba przystanąć, przyjrzeć się sobie i coś postanowić. Nie ma gorszej rzeczy niż postawić człowieka pod znakiem zapytania. Utrzymywać go w stanie ciągłej wątpliwość. Takie zawieszenie jest szkodliwe, na dłuższą metę męczy obie strony. Źle robią chwilowe wspominki, które zawsze budują jakąś nadzieję, zawsze pozwalają człowiekowi myśleć, że zacznie się rozmawiać. Pozostają dwie możliwości: zamilknąć całkowicie albo zacząć tworzyć konkretne relacje. Jednak każde z powyższych rozwiązań wymaga odwagi. Każda decyzja niesie ze sobą pewne konsekwencje. Nie wszyscy mają wystarczająco dużo siły abym im sprostać.

Relacje pomiędzy ludźmi to temat bardzo zagmatwany. Pozostawiamy go życiu, posługujemy się zasadą „niech się dzieje co chce”. A wystarczy od czasu do czasu usiąść i porozmawiać, wyjaśnić to co wydaje się być skomplikowane. Nie mam na myśli dialogu przypominającego biznesowe negocjacje. Chodzi tylko o to, żeby druga osoba nie tylko poczuła się zauważona, ale także usłyszała o tym. Da się ze sobą wytrzymać, wystarczy tylko chcieć…

Porąbana reklama…

Posted by Adam on 12 listopada, 2009
Reklama, Śmieszne, Video / No Comments

…mBanku :)

[no name]

Posted by Adam on 03 listopada, 2009
Magia, Prywatne / No Comments

Milczenie… Nie wymaga zbyt wielu słów a paradoksalnie długo można o nim mówić. Temat rzeka, który ma już setki, jeśli nie tysiące wariacji. Takie sytuacje zawsze zaskakują jedną ze stron. A my, ludzie wielkiej nadziei i małych trosk, możemy tylko przypuszczać, która czuje się bardziej pokrzywdzona. Tylko czy można ciszę wykorzystywać bezkarnie? Dla osiągnięcia własnych celów?

Stara prawda głosi – cierpią niewinni. Świat lubi uderzyć w ludzi, którzy kierują się w życiu zasadą „czystych intencji”. Ktoś taki pomaga bo chce, nie oczekuje nagród, wielkich podziękowań o których pamiętali będą wszyscy do trzeciego pokolenia. Od drugiej osoby wymaga tylko jednej rzeczy – podtrzymania kontaktu. Powiecie: „Niewiele… Przecież to zawsze się dostaje” i tutaj możemy dodać gwiazdkę „Z tym, że niekoniecznie”. I nie chodzi tutaj o jakieś długotrwałe rozmowy, zwierzanie się, dzielenie się problemami i marzeniami. Istotą podtrzymania kontaktu jest najzwyklejsza uprzejmość. Jedna z rzeczy należących do gatunku „czystych intencji”.

Wystarczy od czasu do czasu się odezwać, napisać że wszystko w porządku. Wiedzieć nie tyle coś o sobie, ale co się dzieje, w jakiej sytuacji znajduje się każda z osób. Zawsze łatwiej jest znosić trud codzienności, przyprawiony szarością podobnych poranków kiedy się wie, że gdzieś, ktoś myśli o nas. I wraca do wspólnych dobrych wspomnień. Bo na końcu tylko takie zostają. To znaczy, że pamięta się o człowieku a nie tylko o tym co dla nas zrobił. Jeżeli ktoś zgłasza się tylko wtedy kiedy czegoś potrzebuje to postępuje nieuczciwie. Ale względem siebie. Mało która osoba przyznaje się otwarcie do manipulacji, nie każdy ma wystarczająco dużo odwagi. Dobrą linią obrony jest zasłanianie się „zainteresowaniem”, że niby w taki sposób sobie o nas przypomina. Ale czy wtedy myśli o przysłudze czy o człowieku z którym rozmawia? Na to pytanie bez problemu odpowie każdy z nas.

Największy problem pojawia się w momencie błędnej interpretacji „czystych intencji”. Wtedy każdą chęć pomocy traktuje się jako wynik całkowitego oddania. I drugi człowiek staje się zwykłym robotnikiem, któremu zleca się jakąś czynność. Jest to sytuacja z początków kapitalizmu, kiedy wielki właściciel wykorzystywał wszystkich wokół. Daje się drugiemu ochłap zainteresowania, a niczego nieświadomy człowiek od razu traktuje to jako gwiazdkę z nieba. Mały przebłysk nadziei mówiący „Jednak moja pomoc jest coś warta”. Kiedy sytuacja ułoży się w całość, kiedy okaże się że ktoś nas po prostu wykorzystał przypomina to uderzenie młota w skroń. Zaskoczeni nagłą zmianą warunków zaczynamy postępować pochopnie i zdarza się nam skrzywdzić kogoś na kim nam naprawdę zależy…

Nie warto tracić sił na zajmowanie się osobami, które i tak na końcu potraktują nas jak przedmiot. Najgorsze jest w tym wszystkim to, że zaczynamy wyżywać się na innych, całkowicie nieświadomych tego, że ktoś nam dokuczył. Zgromadzoną złą energie wyładowujemy, często bez wcześniejszego zastanowienia. I warto to wszystko robić? Nagle każde nasze działanie przynosi przykrość osobie zupełnie niezwiązanej z sytuacją. Wylewa się wtedy zdecydowanie więcej niż dziesięć łez…