No muszę przyznać, że kawał dobrej roboty odwalili ludzie z mojej uczelni. Z resztą… zobaczcie sami:
Jak ja tu dawno nie zaglądałem. Roboty pełno przed świętami, wszystko staje na głowie. Choinkę trzeba przed domem ubrać, prezenty kupić. A po drodze jeszcze musi być czas by się coś nauczyć (np na bazy), coś ukraść(”prawdziwi artyści nie kopiują – oni kradną” – przyp.), coś komuś powiedzieć, coś napisać, coś zrobić.
…w tym miejscu było 15 min przerwy by wymyślić jak zacząć kolejne zdanie
i te 15 min trwało 20 min….. i trwało…… i trwało. W końcu spadł śnieg, ciemno się zrobiło. Kapitan Jawor który to ostatnio się opieprza siedzi zapewne z Kingą (tak – on też może mieć dziewczynę! ) – z tego miejsca Cię Kapitanie pozdrawiam; a tu robota pilna czeka. Kolejny raz w nawiązaniu do magicznego wpisu o relacjach – 3 akapit 3 zdanie, wypada zapytać po co. Znów się coś zepsuło i znów jak usłużny piesek trzeba było biec i to naprawiać. W imię czego? Film się urwał i trzeba taśmę przewinąć? Przypomnieć jak to fajnie było?
Z innej beczki. W piątek było 15 lecie ECIDu. Wiecie – taka organizacja studencka. Jak to zwykle bywa, nie obyło się bez wpadki – zdjęcia z prywatnej imprezy firmowej podpisane jako zdjęcia ECIDu, poza tym był prezes – ten z Kopernika – Alan. Stara znajoma twarz wyłoniła się z za drzwi – spotkałem go 3-4 dni wcześniej w Silesi. Robi jako poganiacz kur w Saturnie na dziale elektro bodajże. Dobrze mu idzie. W każdym bądź razie tak twierdzi.
…tutaj kolejne 15 min rozmyślania.
Do napisania jest praca. Takie ciut większe wypracowanie. Na jakieś 40-50 stron. Tak moi mili – licencjat. Po nim ma się tytuł licealisty? Wybrałem sobie wdzięczny temat. ”Wdrażanie systemu e-sekretariatu na przykładzie szkoły średniej”. Powie mi ktoś jak napisać 40 stron o tym? Nie rozpędzajmy się za bardzo. Na początek wystarczy 20. W środku upcha się z 150 zdjęć, grafów, wykresów. Może jakiś film dorzucę żeby więcej miejsca zajęło. Przez 2 semestry mieliśmy 4-5 seminarek. Dowiedzieliśmy się wiele… bezwartościowych rzeczy. Zmiana promotora może tutaj pomóc. Tylko po co, skoro z tym pójdzie chyba dobrze. Maturę pisałem sam – bez pomocy ”właściwej” osoby, to i tą prace napisze sam. O ile wcześniej zdam bazy.
Studenci to cwane bestie. Mają do napisania pracę zaliczeniową na pewien przedmiot. Specjalnie nie zdradzę że chodzi o rozwiązania e-biznesowe, a konkretnie o usługę hostingową, bo było by to nie fair w stosunku do grupy informatycznej która mnie o to prosiła. Nawet szybko sie pisze. Mój 4 cms pisany od zera. Dodać należy że żadnego jeszcze nie skończyłem, ale z każdym kolejnym odkrywam kolejne przydatne polecenia i rozwiązania. Ostatnio odkryłem ciastka i sesje. Za rok dojdę może do funkcji a za kolejny rok do class. Słyszałem od znajomego gimnazjalisty że to fajne. Wierze mu.
Grudzień to miły miesiąc. Zastanawiam się co Polacy zawinili ostatnimi laty, że prawie niema śniegu. Babcia opowiadała mi, że za jej czasów zamykano szkoły, bo były takie zaspy. Coca cola przypomina że święta się zbliżają, a śniegu jak nie było tak nie ma. Zimówki założone ponad miesiąc temu – przekwalifikowały się ostatnio i zrobiły się ”łysymi zimówkami”. Mówią że tak im lepiej, bo się lepiej ślizga. Tez to lubię. W góry jechać by pozjeżdżać na dupo-locie/desce no niby można, ale to wydatek. Mam górę pod domem, ale jakoś nikt nie chce tutaj otworzyć wyciągu. Poza tym jakoś nie ma z kim. Widziałem ostatnio naprawdę zajebistą deseczkę Burtona. Od ręki dawałem 4 stówy, ale nie chcieli przyjąć mojej oferty. Osły jedne.
Nie chce mi się już pisać. Kropka*
* – na końcu nie stawiam kropki bo temat nie jest jeszcze raczej zamknięty tak do końca. To tak jak z Cejrowskim. On też stawiał kropki jak popadło. A niedaleko pada jabłko od jabłoni :)
Istota problemu leży w dwóch miejscach: chwilowym zainteresowaniu i potrzebie naprawiania. Obie kwestie są sobie całkowicie przeciwne, chociaż odnoszą się do relacji pomiędzy ludźmi.. Da się je traktować jako dwie fazy procesu odzyskiwania utraconej znajomości. Do tego potrzebny jest stan wyjściowy, sytuacja która można nazwać „istnieniem pewnych relacji”. Bo nie da się naprawiać czegoś, czego w ogóle nie ma.
Chwilowe zainteresowanie nadaje człowiekowi status „znajomego z doskoku”. O takich osobach przypominamy sobie w szczególnych chwilach. Kiedy zaistnieją konkretne okoliczności. A bywa różnie: czasem potrzebujemy zrzucić na kogoś ciężar negatywnej energii, innym razem nie panujemy nad rozcieńczonymi myślami. Wtedy chwytamy za telefon, piszemy – niby sobie przypominamy. Ale już na drugi dzień znajdujemy wymówkę, łapiemy za podręczne wytłumaczenie i już wychodzimy z twarzą. Wracamy do stanu poprzedniego, traktując całe wydarzenie jako moment, mało ważną chwilę. Nie bierzemy pod uwagę tego jak czuje się druga osoba. Wydaje się nam, że wszystko jest w porządku bo przecież nikt nie zginął, nikomu głowy nie urwało. Jednak jest pewien gatunek tragedii, którego nie widać na zewnątrz. To najzwyklejsze poczucie odrzucenia i zapomnienia. Nie zawsze musi dotyczyć osoby, z którą jesteśmy blisko. Czasem chodzi tylko i wyłącznie o najzwyklejszą ludzką przyzwoitość. Jeżeli nie życzymy sobie czyjeś obecności i zainteresowania to powiedzmy szczerze. Nie ma sensu oszukiwać, tłumaczyć się przypadkami i innymi dziwnymi wydarzeniami. Trzeba się określić, wybrać rozwiązanie które wydaje się być najbardziej trafne. A najlepiej to porozmawiać i wyjaśnić całą sytuację. Nie pozostawiając żadnych pustych miejsc, w które może się wkraść niewłaściwa interpretacja.
Często takie zachowanie mylone jest z naprawianiem. W sytuacji kiedy jedna osoba cały czas ucieka od konfrontacji powinniśmy mówić o „próbie ustanowienia relacji”. Naprawiać da się tylko te rzeczy, które się zepsuły. Jeśli dwoje ludzi nie ma ze sobą absolutnie nic wspólnego, albo jedna ze stron stara się wyprzeć takie rzeczy to nie ma czego zbierać. Raczej trzeba przystanąć, przyjrzeć się sobie i coś postanowić. Nie ma gorszej rzeczy niż postawić człowieka pod znakiem zapytania. Utrzymywać go w stanie ciągłej wątpliwość. Takie zawieszenie jest szkodliwe, na dłuższą metę męczy obie strony. Źle robią chwilowe wspominki, które zawsze budują jakąś nadzieję, zawsze pozwalają człowiekowi myśleć, że zacznie się rozmawiać. Pozostają dwie możliwości: zamilknąć całkowicie albo zacząć tworzyć konkretne relacje. Jednak każde z powyższych rozwiązań wymaga odwagi. Każda decyzja niesie ze sobą pewne konsekwencje. Nie wszyscy mają wystarczająco dużo siły abym im sprostać.
Relacje pomiędzy ludźmi to temat bardzo zagmatwany. Pozostawiamy go życiu, posługujemy się zasadą „niech się dzieje co chce”. A wystarczy od czasu do czasu usiąść i porozmawiać, wyjaśnić to co wydaje się być skomplikowane. Nie mam na myśli dialogu przypominającego biznesowe negocjacje. Chodzi tylko o to, żeby druga osoba nie tylko poczuła się zauważona, ale także usłyszała o tym. Da się ze sobą wytrzymać, wystarczy tylko chcieć…
…mBanku :)
Milczenie… Nie wymaga zbyt wielu słów a paradoksalnie długo można o nim mówić. Temat rzeka, który ma już setki, jeśli nie tysiące wariacji. Takie sytuacje zawsze zaskakują jedną ze stron. A my, ludzie wielkiej nadziei i małych trosk, możemy tylko przypuszczać, która czuje się bardziej pokrzywdzona. Tylko czy można ciszę wykorzystywać bezkarnie? Dla osiągnięcia własnych celów?
Stara prawda głosi – cierpią niewinni. Świat lubi uderzyć w ludzi, którzy kierują się w życiu zasadą „czystych intencji”. Ktoś taki pomaga bo chce, nie oczekuje nagród, wielkich podziękowań o których pamiętali będą wszyscy do trzeciego pokolenia. Od drugiej osoby wymaga tylko jednej rzeczy – podtrzymania kontaktu. Powiecie: „Niewiele… Przecież to zawsze się dostaje” i tutaj możemy dodać gwiazdkę „Z tym, że niekoniecznie”. I nie chodzi tutaj o jakieś długotrwałe rozmowy, zwierzanie się, dzielenie się problemami i marzeniami. Istotą podtrzymania kontaktu jest najzwyklejsza uprzejmość. Jedna z rzeczy należących do gatunku „czystych intencji”.
Wystarczy od czasu do czasu się odezwać, napisać że wszystko w porządku. Wiedzieć nie tyle coś o sobie, ale co się dzieje, w jakiej sytuacji znajduje się każda z osób. Zawsze łatwiej jest znosić trud codzienności, przyprawiony szarością podobnych poranków kiedy się wie, że gdzieś, ktoś myśli o nas. I wraca do wspólnych dobrych wspomnień. Bo na końcu tylko takie zostają. To znaczy, że pamięta się o człowieku a nie tylko o tym co dla nas zrobił. Jeżeli ktoś zgłasza się tylko wtedy kiedy czegoś potrzebuje to postępuje nieuczciwie. Ale względem siebie. Mało która osoba przyznaje się otwarcie do manipulacji, nie każdy ma wystarczająco dużo odwagi. Dobrą linią obrony jest zasłanianie się „zainteresowaniem”, że niby w taki sposób sobie o nas przypomina. Ale czy wtedy myśli o przysłudze czy o człowieku z którym rozmawia? Na to pytanie bez problemu odpowie każdy z nas.
Największy problem pojawia się w momencie błędnej interpretacji „czystych intencji”. Wtedy każdą chęć pomocy traktuje się jako wynik całkowitego oddania. I drugi człowiek staje się zwykłym robotnikiem, któremu zleca się jakąś czynność. Jest to sytuacja z początków kapitalizmu, kiedy wielki właściciel wykorzystywał wszystkich wokół. Daje się drugiemu ochłap zainteresowania, a niczego nieświadomy człowiek od razu traktuje to jako gwiazdkę z nieba. Mały przebłysk nadziei mówiący „Jednak moja pomoc jest coś warta”. Kiedy sytuacja ułoży się w całość, kiedy okaże się że ktoś nas po prostu wykorzystał przypomina to uderzenie młota w skroń. Zaskoczeni nagłą zmianą warunków zaczynamy postępować pochopnie i zdarza się nam skrzywdzić kogoś na kim nam naprawdę zależy…
Nie warto tracić sił na zajmowanie się osobami, które i tak na końcu potraktują nas jak przedmiot. Najgorsze jest w tym wszystkim to, że zaczynamy wyżywać się na innych, całkowicie nieświadomych tego, że ktoś nam dokuczył. Zgromadzoną złą energie wyładowujemy, często bez wcześniejszego zastanowienia. I warto to wszystko robić? Nagle każde nasze działanie przynosi przykrość osobie zupełnie niezwiązanej z sytuacją. Wylewa się wtedy zdecydowanie więcej niż dziesięć łez…
